Wnętrze

            Wystrój wnętrza pochodzi w całości z okresu przebudowy w XIX/XX wieku, bliski jest stylowi II Cesarstwa. Charakteryzuje go natłoczenie motywów dekoracyjnych i eklektyzm – obok bujnych sztukaterii na sufitach (z motywami zaczerpniętymi z klasycyzmu, baroku, rokoka) są tu między innymi marmurowe, neobarokowe kominki o bogato profilowanych ramach i piece z glazurowanych kafli, dwuskrzydłowe drzwi ożywione ozdobnymi, ciemnymi płycinami o złoconych profilach, lustra w bogatych, neorokokowych ramach. Prawie wszystkie pokoje na piętrze mają ozdobne, parkietowe posadzki z jasnego i czarnego drzewa dębowego.

            Wyposażenie wnętrza (meble, obrazy, rzeźby, porcelana, itd.) było kompletowane przez Konstantego Zamoyskiego w latach 1879 - 1923. Sama biblioteka (założona z dzieł zakupionych po śmierci biskupa lubelskiego, ks. Baranowskiego) liczyła około 10 tysięcy tomów. Wśród mebli przeważają kopie neorokokowe. Oprócz oryginalnych - empirowych i biedermayerowskich - są tu między innymi dwie barokowe szafy gdańskie (2. połowa XVII wieku). Oryginalny zbiór obrazów liczył ponad 1000 pozycji, w większości to kopie malarstwa europejskiego zamawiane w czołowych galeriach i w mniejszym stopniu polskiego (między innymi: Cranacha, Greuze’a, Nattiera, Rafaela, Teniersa, Bacciarellego, Grassiego, Lampiego) oraz liczne portrety rodzinne, w bogatych, ozdobnych, neobarokowych i neorokokowych ramach. Zdobiły one ściany wszystkich pomieszczeń. Wśród zachowanych oryginałów znajdują się między innymi Pożegnanie Chodkiewicza z żoną (sygn. Józef Oleszkiewicz 1808), Śmierć Chodkiewicza (przypisywany Franciszkowi Smuglewiczowi lub jego szkole), portret Franciszka Bielińskiego (zm. 1766) przypisywany Louisowi de Silvestre. Wśród kilku zachowanych rzeźb (spośród kilkudziesięciu, w większości kopii) jest popiersie Andrzeja Zamoyskiego dłuta Marcin Guyskiego (1869).

            Część najcenniejszych zbiorów, wywiezionych do Warszawy przez Jadwigę Zamoyską podczas II wojny światowej, przepadła w powstaniu warszawskim. Część została po wojnie przekazana w depozyt do różnych instytucji. Dzięki powojennej rewindykacji rozproszonych zbiorów i zakupom obecnie liczą one prawie 12 tysięcy dzieł sztuki.