Historia pałacu
Między 1735 a 1739 wieś Kozłówka stała się własnością Michała Bielińskiego, wojewody chełmińskiego, który wzniósł tu pałac. Od początku XIX wieku dobra kozłowieckie należały do Zamoyskich. Na przełomie XIX/XX wieku Konstanty Zamoyski gruntownie przebudował pałac, który miał się stać okazałą siedzibą oddzielnej Ordynacji Kozłowieckiej. Podczas II wojny światowej ukrywał się tu między innymi późniejszy prymas Polski, ks. Stefan Wyszyński. W 1944 majątek przejęło państwo. W pałacu początkowo urządzono muzeum (czynne do 1954), potem Centralną Składnicę Muzealną, a w 1977 znowu muzeum. Od tego czasu prowadzona była rewaloryzacja zespołu połączona z odzyskiwaniem części dawnego wyposażenia. W 1994 w dawnej powozowni urządzono pierwszą w Europie galerię sztuki realizmu socjalistycznego (zbiór między innymi obrazów, grafik, plakatów, rzeźb z 1. połowy lat 50-tych XX wieku). Natomiast w zachodniej części stajni mieści się mała powozownia. Zespół pałacowy w Kozłówce stanowił scenerię do wielu polskich filmów, między innymi ,,Chopin. Pragnienie miłości”.