Kościół pod wezwaniem św. Anny, Matki Boskiej Królowej Polski i Przemienienia Pańskiego w Tuczępach

            Nie wiadomo, kiedy erygowano parafię greckokatolicką w Tuczępach (według J. Niedźwiedzia zapewne w 1727). W XVIII wieku istniała tu drewniana cerkiew św. Trójcy (poświadczona w źródłach w 1759). Po kasacie unii w jej miejsce w 1877 wybudowano drewnianą cerkiew prawosławną. W 1920 została tu erygowana parafia rzymskokatolicka a cerkiew rekoncyliowana na kościół. W końcu lat 30. XX wieku był on już w bardzo złym stanie a ponadto za mały na potrzeby parafii. W 1938 został rozebrany, w to miejsce rozpoczęto budowę nowego, także drewnianego. Do 1939 stanął zrąb, w związku z wybuchem wojny przykryto go prowizorycznie słomą i budowę wstrzymano. Po wyzwoleniu przystąpiono do dalszych prac, ale okazało się, że fundamenty są zbyt słabe, wobec czego rozebrano istniejące już ściany, pogłębiono fundamenty i rozpoczęto budowę od nowa. Prowadzili ją cieśle z Tuczęp – Paweł Grzyb i Franciszek Kruszewski. Została zakończona w 1957.

Kościół usytuowany jest na pagórku pośrodku wsi, prezbiterium zwrócony na zachód. Jest drewniany o konstrukcji wieńcowej, posadowiony na podmurówce z cegły, oszalowany. Rzut ma trzynawowy, bazylikowy. Składa się z niewielkiej kruchty (o szerokości nawy głównej), prostokątnego korpusu nawowego oraz niższego, zamkniętego trójbocznie prezbiterium z prostokątnymi zakrystiami po obu stronach.

Od frontu, przez całą szerokość korpusu nawowego biegnie obszerny podcień na sześciu słupach czołowych i dwóch bocznych, wysunięty przed kruchtę. Nakryty on jest dachem okapowym, z trójkątnym szczycikiem na osi. Na płaskiej elewacji frontowej nawy głównej, nad dachem podcienia, zawieszony jest duży krucyfiks. Szczyt elewacji, oddzielony daszkiem okapowym, podzielony jest w poziomie na trzy strefy. W środkowej są dwa bliźniacze, prostokątne okienka, w najwyższej półsłońce z promieniami z nabitych deseczek.

Nawa główna przykryta jest dachem dwuspadowym. Nad jej zachodnią częścią wznosi się kwadratowa wieżyczka-sygnaturka nakryta smukłym, ostrosłupowym hełmem. Nawy boczne mają dachy pulpitowe, prezbiterium wielopołaciowy. Niskie zakrystie nakryte są dachami dwuspadowymi o wgiętych połaciach.

Wnętrza nakryte są stropami. Nawę główną oddziela od prezbiterium belka tęczowa z krucyfiksem. Nawy boczne oddzielone są od głównej trzema parami słupów. Od wschodu nad nawą nadwieszony jest chór muzyczny.

Wystrój wnętrza odznacza się bogatym zdobnictwem architektonicznym. Ściany do wysokości okien oszalowane są w jodełkę, podzielone profilowanymi listwami na prostokątne pola. Naroża cokołów słupów zaakcentowane listwami rzeźbionymi techniką krystaliczną. W prezbiterium, nawach i kruchcie są posadzki.

W ołtarzu głównym znajdują się obrazy Matki Boskiej Częstochowskiej i Przemienienia Pańskiego oraz figura Najświętszego Serca Pana Jezusa. W prawym ołtarzu bocznym figura św. Antoniego, w lewym figurą Matki Boskiej Niepokalanej.

Murowana dzwonnica pochodzi z 1959.

źródła:

1. J. Górak, Kościoły drewniane Zamojszczyzny, Zamość 1986

2. J. Niedźwiedź, Dzieje miejscowości gminy Grabowiec, powiat zamojski, Grabowiec-Zamość -Lublin 2011