(Hieronim Ramorino)

(8 IV 1792 Genua – 22 V 1849 Turyn)

 wojskowy

polski i włoski generał

Grafika pochodzi z niemieckiego MEYERS KONVERSATIONS LEXIKON wydawanegoprzez BIBLIOGRAPHISCHES INSTITUT

             Był absolwentem Szkoły Wojskowej w La Fleche, w armii francuskiej doszedł do stopnia szefa szwadronu.

 W 1821 walczył w powstaniu piemonckim, a po jego upadku osiadł w Paryżu, gdzie zajmował się handlem.

             Po zwerbowaniu w marcu 1831 do służby w wojskach powstańczych został dowódcą Brygady Jazdy w stopniu pułkownika. Dzięki protekcji płk. Władysława Zamoyskiego i księcia Adama Jerzego Czartoryskiego awansowany w kwietniu 1831 na generała brygady. W lipcu 1831 został generałem dywizji i dowódcą II Korpusu, z szefem sztabu płk. Władysławem Zamojskim.

             Dowodził zwycięską, lecz niewykorzystaną bitwą pod Międzyrzeczem Podlaskim: posiadając znaczną przewagę liczebną mógł rozgromić Rosjan, ale odrzucił ich tylko do linii Bugu i pozwolił im na przegrupowanie.

             Skierowany został przeciwko oddziałom rosyjskim gen. Rosena, nie wykonał tego rozkazu, i po potyczkach pod Borowem i Kosinem, samowolnie opuścił teren walk, dezerterując 18 września 1831 do Galicji, gdzie złożył broń przed Austriakami.

             W 1849 w wojsku piemonckim w wojnie przeciwko Austriakom dowodził 5. Dywizją Sardyńską. Za niewykonanie rozkazu gen. Wojciecha Chrzanowskiego zatrzymania Austriaków pod Pavią, z wyroku sądu wojennego został skazany na śmierć i rozstrzelany.