Franciszek Kleeberg 

(1 lutego 1888 Tarnopol - 5 kwietnia 1941 Weisser Hirsch w Dreźnie)

generał brygady Wojska Polskiego 

           syn Emilliana - uczestnika powstania styczniowego oraz oficera kawalerii CK Armii, i Józefiny Couschée, był starszym bratem generała brygady WP – Juliusza

           Według rodzinnej tradycji Kleebergowie mieli swoje pochodzenie od szwedzkiego żołnierza, który przybył do Polski z wrogą armią w XVII wieku, dostał się do niewoli, przyjął polskie obywatelstwo i ostatecznie stał się założycielem rodu rycerskiego.

           Po skończeniu szkoły realnej w Hranicach i zdaniu matury w Wiedniu w 1905 roku, kontynuował naukę w Akademii Wojskowo-Technicznej w Mödling. W 1911 roku ukończył Szkołę Strzelecką Artylerii w Hajmaskerze. Dwa lata później dołączył do Szkoły Sztabu Generalnego w Wiedniu, lecz nie zdołał jej ukończyć z powodu wybuchu I wojny światowej.

           Od 9 września 1939 roku dowodził Samodzielną Grupą Operacyjną "Polesie". W bitwach pod Jabłoniem i Milanowem pokonał wysunięte oddziały Armii Czerwonej. Po czterech dniach walk z Wehrmachtem pod Kockiem 6 października 1939 roku jako ostatni polski generał złożył broń. Jako jedyny dowódca SGO nie doznał porażki - przeciwnik pod Kockiem został pokonany, a Kleeberg zdecydował się na kapitulację jedynie z powodu braków w zaopatrzeniu i amunicji. Został wzięty do niewoli niemieckiej i internowany w Oflagu IVB w twierdzy Königstein koło Drezna. Zmarł 5 kwietnia 1941 roku w szpitalu wojskowym w Weisser Hirsch, a jego ciało pochowano na cmentarzu w Neustadt. Prezydent RP, na wniosek Naczelnego Wodza, pośmiertnie awansował go do stopnia generała dywizji od 1 stycznia 1943 roku. W 1969 roku prochy gen. Franciszka Kleeberga zostały przewiezione do kraju i 6 października pochowane na Cmentarzu Wojennym w Kocku obok poległych żołnierzy z jego SGO "Polesie".