Zespół synagogalny we Włodawie
To unikalny w Polsce kompleks trzech pożydowskich budynków, które należały do włodawskiego kahału (gminy żydowskiej).
Tworzą go: Wielka Synagoga (bet ha-kneset, z hebrajskiego dom zgromadzeń) wybudowana w latach 1764 – 1774, Mała Synagoga (bet ha-midrasz, z hebrajskiego dom modlitwy i studiowania ksiąg religijnych) z końca XVIII wieku i Dom Pokahalny (nowy bet ha-midrasz) z 1928 roku. Podczas II wojny światowej i po niej wszystkie te budynki były używane między innymi jako magazyny. W Małej Synagodze po wyzwoleniu mieściła się sala kinowa. Od 1983, po przeprowadzeniu remontu (renowację Domu Pokahalnego ukończono w 1990, Małej Synagogi w 1998), zespół synagogalny jest siedzibą Muzeum Pojezierza Łęczyńsko - Włodawskiego. Znajdują się tu ekspozycje stałe i czasowe. W Wielkiej Synagodze prezentowane są wyłącznie wystawy związane z kulturą żydowską (między innymi w alkierzu na piętrze odtworzono pokój mełameda – nauczyciel żydowskiego), w Małej Synagodze – z wielokulturową historią miasta i etnografią regionu, w Domu Pokahalnym wystawy etnologiczne, egzotyczne.
Pierwotna synagoga (zapewne drewniana) została wzniesiona w 1684 w centrum dzielnicy żydowskiej, na zachód od rynku. Obecną (Wielką Synagogę) wybudowano, zapewne na tym samym miejscu, ze środków finansowych gminy żydowskiej oraz częściowo z fundacji Czartoryskich, ówczesnych właścicieli Włodawy. W 2. połowie XIX wieku została ona nieco przekształcona na zewnątrz i wewnątrz, nadbudowano wówczas drugą kondygnację przedsionka oraz dobudowano dwa narożne alkierze. Wnętrze, zniszczone pożarem w czasie I wojny światowej, zostało gruntownie odrestaurowane po 1920 roku. W roku 1951 przeprowadzono częściowy remont zabezpieczający, w latach 80-tych – gruntowny.