Dzisiejsza data:

Kościół pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kłodnicy Dolnej

           Początkowo (od 1922) znajdowała się tu kaplica przy ochronce prowadzonej przez siostry Służebniczki NMP. Ochronkę ufundowała po I wojnie światowej Aleksandra Russanowska, właścicielka majątku Kłodnica. Miejscowość należała wtedy do parafii Wilkołaz.

            Drewniany kościół wybudowano w 1929 z inicjatywy ks. Pawła Sokołowskiego, pierwszego proboszcza, i według projektu Bohdana Kelles–Krauzego. Budowę prowadzili miejscowi cieśle, drewno na nią ofiarowali mieszkańcy wsi. Parafia została erygowana w 1930 przez biskupa Mariana Fulmana.

Kościół jest drewniany, o konstrukcji słupowo-ramowej, na podmurówce, z więźbą dachową krokwiowo-płatwiową. Nawa ma plan krzyża greckiego. Prezbiterium jest węższe, zamknięte trójbocznie, po jego obu stronach znajdują się zakrystie o różnych wielkościach (prezbiterium i zakrystie razem mają szerokość nawy).

Na zewnątrz kościół jest oszalowany w układzie poziomym i pionowym. Od frontu wznosi się centralnie usytuowana, izbicowa wieża (z lekko nadwieszoną partią szczytową), częściowo wtopiona w nawę. Ma ona lekko pochyłe ściany, jest dekoracyjnie oszalowana w układzie uskokowym, podkreślającym jej wertykalizm. Do tego ma iglicowy hełm, wyraźnie dominuje nad znacznie niższym korpusem. Element dekoracyjny stanowi także trójkątny, profilowany naczółek nad wejściem głównym znajdującym się w wieży oraz wycinane ozdobnie w desce obramienia okien i drzwi.

Dachy nad nawą i transeptem są tej samej wysokości, naczółkowe, kryte blachą. Kąt nachylenia naczółków dachów w transepcie jest taki sam, jak kąt dachu nad nawą. Szerokie naczółki łagodzą strome połacie dachów, dodając całej bryle zwartości. Dach nad prezbiterium jest niższy, wielopołaciowy, nad zakrystiami dachy pulpitowe. Nad skrzyżowaniem nawy i transeptu wznosi się wieżyczka na sygnaturkę, czworoboczna, z prześwitem, nakryta namiotowym hełmem.

Sklepienia w nawie i prezbiterium mają przekrój trapezowy. Niezasłonięte przez szalunek zastrzały stanowią element dekoracyjny i podkreślają wertykalizm przestrzeni. Chór muzyczny z prostym parapetem wsparty jest na zmieczowanych słupach.

Obok kościoła stoi niewielka, kwadratowa dzwonnica nawiązująca do niego stylistycznie. Jest drewniana, oszalowana pionowo i poziomo. W dwóch przeciwległych elewacjach są otwory okrągłe, w dwóch po trzy wydłużone i zakończone półkoliście. Naroża dzwonnicy i otwory mają obramienia z listew. Dach jest namiotowy, płaski.

W 1993 kościół został wpisany do rejestru zabytków. Od 1997 nie jest użytkowany, gdyż obok wybudowano nowa świątynię, murowaną, do której przeniesiono też wyposażenie z starej.

źródła:

  1. E. Błotnicka – Mazur, Projekty architektoniczne Bohdana Kelles-Krauzego w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie i innych zbiorach archiwalnych, Lublin 2011

  2. G. Ruszczyk, Drewniane kościoły w Polsce 1918-39. Tradycja i nowoczesność, Warszawa 2001

Grafika losowa