Dzisiejsza data:

Kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP i św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Konopnicy

           Parafia w Konopnicy powstała zapewne w latach 1374 - 1400, była wzmiankowana w 1428 roku.

            Pierwotny kościół był drewniany. Następny, murowany wybudowano w latach 1650 - 1666.

Obecny, z 1905, stanął na nowym miejscu. Jest on murowany z cegły i częściowo białego kamienia. Trójnawowy, z nawą główną wyższą od bocznych. Obok prezbiterium znajdują się dwie zakrystie, od frontu wieża.

Wyposażenie wewnątrz i polichromia są współczesne. W dębowym ołtarzu głównym z początku XX wieku (po pożarze zrekonstruowanym w 1971) znajduje się drewniana rzeźba Matki Boskiej Bolesnej oraz obrazy Wniebowzięcia NMP i św. Katarzyny Aleksandryjskiej. W nawach bocznych są dwa ołtarze z piaskowca: w prawej z obrazem św. Antoniego, w lewej – Najświętszego Serca Jezusa.

Z zabytków na wyposażeniu jest rokokowa monstrancja (1772), fundacji Mikołaja Nosadyniego, podczaszego urzędowskiego oraz rokokowy relikwiarz Drzewa Krzyża Św. (2. połowa XVIII wieku). W ogrodzeniu cmentarza kościelnego umieszczono epitafium Elżbiety Morawickiej (zm. 1797), z herbem Jelita.

W ogrodzie, w tyle za obecną plebanią, znajdują się ruiny dzwonnicy. Mury zachowały się częściowo do drugiej kondygnacji. Dzwonnica została wzniesiona po 1781 roku. Jest murowana z kamienia i cegły, otynkowana. Ma rzut kwadratu i dwie kondygnacje. Kondygnacje oddziela gzyms, a niegdyś także i daszek okapowy. Otwory wejściowe i okienne zamknięte są łukiem półkolistym. Cmentarz kościoła z 1650 otoczony jest wieńcem starych lip, widnieją na nim ślady fundamentów.

Źródła:

 1. Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, T. VIII, z.10 - powiat lubelski, Warszawa 1967

 

Grafika losowa