Dzisiejsza data:

           Drewniany kościół katolicki ufundowany przez Kaspra Dembińskiego stanął tu pod koniec XVI wieku.

          Kolejny wybudowany w tym samym miejscu został spalony w 1861 (Maraśkiewicz - w 1871 po przejęciu przez prawosławnych rozebrany), wówczas wyposażenie przeniesiono do kaplicy cmentarnej. Kaplicę tę władze rosyjskie zamknęły w 1883, parafię przyłączono do Wisznic. Od 1903 trwały starania o budowę nowego kościoła. Wzniesiono go w 1908, głównymi fundatorami byli Andrzej i Anastazja Pasternakowie oraz Józef Polubiec. Podczas pierwszej wojny światowej Rosjanie zabrali dzwony. Parafię erygowano w 1919, w 1930 dobudowano wieżę.

          Jest to świątynia orientowana, drewniana, o konstrukcji zrębowej (zrąb z bali sosnowych wzmocniony lisicami), oszalowana, na kamiennej podmurówce. Z więźbą dachową krokwiowo-stolcową, stolce na międzynawowych podciągach, te wsparte na słupach. W rzucie złożona jest z korpusu nawowego (nawa główna i dwie boczne, dwukrotnie węższe), prezbiterium, zakrystii oraz kruchty. Prezentuje typ pseudobazylikowy - nawa główna jest wyższa od naw bocznych, ale nie ma własnych okien. Od zachodu do korpusu nawowego przylega prostokątna, nieco węższa kruchta z kwadratową wieżą. Wieża - o konstrukcji słupowo-ramowej i więźbie dachowej z „mnichem” - jest jednokondygnacyjna, węższa od kruchty, z trójkątnymi szczytami. Nakryta jest czworobocznym, ostrosłupowym hełmem, cała obita blachą. Między wieżą a zrębem kruchty są daszki okapowe. W kruchcie widoczne są słupy narożne wieży. Od wschodu do nawy przylega prostokątne prezbiterium, z zakrystią i składzikiem po obu bokach. Prezbiterium szerokością odpowiada nawie głównej, zakrystia i składzik bocznym.

          Elewacje kościoła podzielone są wzdłuż lisicami, prostokątne okna mają profilowane, deskowe obramienia. Nawa i prezbiterium przykryte są wspólnym (jedna kalenica), dwuspadowym dachem. Nad zakrystią i składzikiem daszki pulpitowe. Wszystkie dachy kryte blachą. Nad prezbiterium wznosi się neobarokowa wieżyczka na sygnaturkę.

          Wnętrze podzielone jest na nawy słupami, połączonymi arkadami o łuku koszowym. I kryte stropem, nad nawą główną i prezbiterium jest on wyokrąglony koszowo (Maraśkiewicz - podwieszone, pozorne sklepienia odcinkowe), w nawach bocznych płaski. Chór muzyczny nad kruchtą, o pełnym parapecie, wspiera się na dwóch słupach. Otwarty jest całą szerokością na nawy. Podłoga z desek, prezbiterium wydzielono jej dwustopniowym podniesieniem.

          Neobarokowe ołtarze pochodzą z około 1908 roku. Ołtarz główny jest jednoosiowy, para kompozytowych kolumn po jego bokach wspiera odcinkowy naczółek. W zwieńczeniu kielich z hostią w glorii, w polu głównym obraz Matki Boskiej Różańcowej ze św. Dominikiem. Dwa ołtarze boczne również są jednoosiowe, z parami kolumn, rozbudowanymi zwieńczeniami i współczesnymi obrazami. Organy z 1913 mają neoklasycystyczny prospekt. Podstawę paschału stanowi fragment gerydonu z zielonego marmuru, w formie kolumny z wieńcem winnej latorośli (taki sam, jak w kościele w Sworach).

          Na wprost kościoła stoi murowana kapliczka z połowy XIX wieku. Kwadratowa, na wysokim cokole z prostokątnymi płycinami. Górna część otwarta jest z trzech stron odcinkowymi arkadami na grubych, niskich kolumienkach. Namiotowy daszek pokryty jest blachą. Wewnątrz znajduje się niewielka, żeliwna figurka św. Jana Nepomucena z 2 połowy XIX wieku.

źródła:

1. Katalog zabytków sztuki w Polsce, T. VIII, z. 2 – powiat Biała Podlaska, Warszawa 2006

2. Janusz Maraśkiewicz, Aneta Semeniuk, Drewniane budownictwo sakralne. Powiat Biała Podlaska, Lublin 2001

Grafika losowa