Dzisiejsza data:

Unicka cerkiew św. Paraskewy została tu wybudowana pod koniec XVII wieku.

          Ufundował ją książę Karol Stanisław Radziwiłł, ówczesny właściciel okolicznych dóbr (notabene Dokudów był wtedy miastem). W 1875 została zamieniona na prawosławną. Pisze Bolesław Górny: „w czasie nawracania gwałtem opornych unitów na prawosławie naczelnik powiatu zażądał wydania kluczy od cerkwi dokudowskiej, gdy zaś parafianie żądania tego nie wypełnili - bito kobiety, wymierzając im po 80 batogów”. W 1915, podczas działań na froncie I wojny światowej, świątynia została spalona razem z całą wsią przez wojska rosyjskie.

          W 1928 ustanowiono w Dokudowie parafię obrządku wschodniosłowiańskiego (neounicką), jedną z kilkunastu wówczas w diecezji siedleckiej. Wtedy też rozpoczęto budowę (ukończoną w 1932) nowej cerkwi. Powstała ona niezgodnie z projektem bialskiego architekta powiatowego, Władysława Wołłodki. W stosunku do niego podwyższono ściany obwodowe, obniżono dach, zrezygnowano z wieży. Po likwidacji parafii neounickiej w 1947 budynek został przejęty przez kościół rzymskokatolicki. W latach 1979 - 1981 przeszedł generalny remont, co wiązało się też z przekształceniem wnętrza. Ikonostas przeniesiono do cerkwi prawosławnej w Terespolu. Patronką świątyni zamiast św. Paraskewy (czczonej przez kościół prawosławny) została św. Prakseda.

          Jest to budynek orientowany, drewniany o konstrukcji zrębowej, obustronnie oszalowany. Z więźbą dachową wieszarową oraz krokwiowo-stolcową. Do prostokątnej, trójprzęsłowej nawy przylega od zachodu węższa, prostokątna kruchta, od wschodu - małe, zbliżone kształtem do trapezu, prosto zamknięte prezbiterium. Przy południowej ścianie prezbiterium duża, czworoboczna zakrystia.

          Wnętrze kryte jest płaskim stropem na różnych poziomach - stropy nawy i kruchty mają tę samą wysokość (w nawie na suficie uproszczone kasetony), w prezbiterium jest on niżej osadzony. Prezbiterium otwiera się na nawę półkolistą arkadą. Ściany nawy podzielone są kanelowanymi (z podłużnymi wyżłobieniami) pilastrami, przestrzeń pomiędzy nimi jest ujęta opaskami imitującymi arkady. Chór muzyczny w kruchcie, wsparty na czterech słupach, otwiera się na nawę. Okna i drzwi są prostokątne, nad drzwiami trójkątny, okapowy daszek wsparty na kroksztynach. Dachy są wysokie - nad nawą, prezbiterium oraz kruchtą niezależne dwuspadowe, nad zakrystią trójpołaciowy. Wszystkie kryte blachą.

          Ołtarz główny i dwa boczne oraz chrzcielnica prezentują styl eklektyczny (około 1930). Do zabytkowego wyposażenia świątyni należy m.in. rokokowa monstrancja (2 połowa XVIII wieku) - z grawerowanym ornamentem rocaille i figurkami aniołków, prawosławna patena (koniec XIX wieku), barokowy ornat (koniec XVII wieku) z motywami florystycznymi.

 Źródła:

1. Bolesław Górny, Monografia powiatu bialskiego województwa lubelskiego, Biała Podlaska 1939

2. Katalog zabytków sztuki w Polsce, T. VIII, z. 2 - powiat Biała Podlaska, Warszawa 2006

3. Janusz Maraśkiewicz, Aneta Semeniuk, Drewniane budownictwo sakralne. Powiat Biała Podlaska, Lublin 2001

Grafika losowa