Dwór Rzewuskich w Kawęczynie
Został on wzniesiony prawdopodobnie około 1830, kiedy właścicielami majątku (Kawęczyn należał do nich od końca XVIII wieku) byli Rzewuscy. Po nich (w 1878) dobra przeszły w ręce Tuszyńskich. W 1930 zadłużony majątek kupił Marian Kiciński. We wrześniu 1944 przejął go Skarb Państwa. W 1958 dwór został rozbudowany, w 1999 wraz z resztówką gruntu sprzedany prywatnemu nabywcy.
Budynek frontem zwrócony jest na północny wschód, murowany z kamienia i cegły, otynkowany. W rzucie prostokątny, parterowy z piętrowymi partiami bocznymi i wystawką (dużą, oszkloną werandą) od tylu, dobudowanymi w 1958. Od frontu poprzedza go trójarkadowy portyk.
Elewacje mają podziały ramowe, naroża parteru są boniowane. Prostokątne okna zdobią odcinki gzymsu nadokiennego. Portyk jest boniowany, ze schodkowym szczytem, w którym pośrodku znajduje się oculus (analogiczne szczyty wieńczą też boczne partie budynku). Dach jest dwuspadowy, kryty blachą. Wnętrze dwutraktowe.
Dwór otacza park o powierzchni około 2 ha z dużym, hektarowym stawem. Rośnie tu 26 gatunków drzew. Pierwotnie tereny parkowe rozciągały się w kierunku zachodnim, ponieważ wschodnią i północną granicę założenia stanowiła rzeka Stoki. Cały teren otaczał mur a główny wjazd znajdował się w osi drogi wiodącej z Wierchowisk do Kawęczyna i Majdanu. Od bramy do dworu prowadziła aleja dojazdowa biegnąca wśród starych drzew, zakończona dużym gazonem kwiatowym. Za budynkiem znajdował się salon ogrodowy ograniczony nasadzeniami drzew. Od dworu ku rzece prowadziła aleja spacerowa.
Dawny spichlerz według tradycji został wzniesiony w XVII wieku, rozbudowany około 1930 i wówczas gruntownie przekształcony. Jest murowany z cegły i kamienia, parterowy, prostokątny. Na osi znajduje się sień, po bokach dwa pomieszczenia. Dach jest dwuspadowy, kryty blachą.
źródła:
Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. VIII, z. 10 – powiat lubelski, Warszawa 1967
L. Świelicki, Wierzchowiska i okolice, Lublin–Piaski 2001