(8 VI 1958 Lubartów - )

poeta, prozaik

Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Lubartowie, potem studia na Wydziale Filozoficzno - Teologicznym KUL (1977-1982). Po studiach wrócił do Lubartowa, pracował jako nauczyciel i urzędnik. W 1996 ukończył też prawo samorządowe w Instytucie Nauk Prawnych PAN w Warszawie. W latach 2000 - 2009 był dyrektorem lubartowskiej Miejskiej Biblioteki Publicznej. Zorganizował w tym czasie wiele ważnych wystaw (m.in. „Pamięć Żydów z Lubartowa” i „Z Paryża do Lubartowa” – o Georges’u Perecu, francuskim pisarzu, którego ojciec był lubartowskim Żydem), spotkań z pisarzami, poetami, podróżnikami, fotografami itd.   

Jako poeta debiutował w 1985 wierszami satyrycznymi w tygodniku „Szpilki”. Debiut książkowy to opublikowany w Lublinie tomik Nie ma miejsca dla przyjezdnych. Życie w prowincjonalnym miasteczku u schyłku epoki „realnego socjalizmu” i próba odnalezienia w tym życiu własnego „ja” człowieka i „ja” poety – to zasadnicza tematyka tych wierszy. Ważne miejsce zajmuje też w nich przeszłość żydowskiego Lubartowa.  

Chłopak z prowincji – taki tytuł otrzymał wydany w 2004 wybór wierszy Marka Danielkiewicza z lat 1988 - 2003. Jak pisze Alina Kochańczyk - miasteczko jest większe i trochę inne, ale nadal jest prowincją. W tomiku tym znajduje się jeden tekst prozatorski (Halucynacje II), jakby fragment autobiografii innego lubartowskiego pisarza, Ludwika Licińskiego, autora Halucynacji. Danielkiewicz wykreował tu portret osobowości, która w prowincjonalnym miasteczku poprzez literaturę próbuje bronić swego kruchego, zagrożonego śmiertelną chorobą istnienia przed unicestwieniem.

Jego wyobraźnię poetycką cechuje sensualizm, skupienie na szczególe, przedmiocie i zjawisku na ogół zwyczajnym, pospolitym, poprzez który przeszłość przemawia najdobitniej. Jak pisze Zdzisław Łączkowski – poezję Marka Danielkiewicza charakteryzuje mądrość i dyskretne piękno, ma ona powściągliwy, ale dojrzały kształt. Emocje są ubogacone przemyśleniami natury filozoficznej, historycznej, wkraczają tu obrazy obyczajowe i związane z regionem. Jest to twórczość z jednej strony otwarta na tematy uniwersalne, z drugiej - ograniczona do wymiarów „małego miasteczka”. Panuje w niej klimat melancholii, czasem rezygnacji, samotności związany z próbą ocalenia, przetrwania, „bycia kimkolwiek”. Wiersze „lokalne” to m.in. Droga do Kozłówki, Lubartów, Liciński, xxx w Lubartowie, Tryptyk lubartowski, Intelektualista w Lubartowie, W Lubartowie II. Kilka wierszy i opowiadanie Ucieczki z Lubartowa dedykował Danielkiewicz Ludwikowi Licińskiemu, powinowatemu duchem.

Wiersze i opowiadania publikował też m.in. w „Szpilkach”, „Kamenie”, „Poezji”, „Twórczości”, „Akcencie”, „Lubartowie i Ziemi Lubartowskiej”, dziennikach regionalnych i ogólnopolskich. Szkice i recenzje, które ukazywały się w latach 1995-2000 w „Kurierze Lubelskim”, złożyły się na książkę Namiętności. Notatnik teatralny i literacki. Jego utwory zostały przełożone na język ukraiński, rosyjski, angielski i węgierski. 

Jest m.in. zdobywcą I nagrody w konkursie „Warszawska Jesień Poezji” (1987) za wiersz Droga do Kozłówki 1863 rok oraz dwukrotnym laureatem nagrody poetyckiej im. Józefa Czechowicza w Lublinie  (1991 i 1994).

Był członkiem zarządu lubelskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.

 

Publikacje:

1987 – Nie ma miejsca dla przyjezdnych

1990 – Osobne ocalenie

1993 – Pochwała domu

1995 – Powrót do pustej doliny

2000 – Namiętności. Notatnik teatralny i literacki

2001 – Droga do Kozłówki

2004 – Chłopak z prowincji

2009 – Emil z ulicy Lubelskiej

                                                                                                          Marta Goździk

 

Bibliografia:

1. Alina Kochańczyk, Pejzaże prowincji. Uwagi o liryce Marka Danielkiewicza [w:] „Akcent” 2006, nr 1

2. Waldemar Michalski, Tradycje literackie Lubartowa i Ziemi Lubartowskiej, Lubartów 

    1994