Mieczysław Ludwik Spiechowicz (Boruta-Spiechowicz)
Boruta, Kopa, Stanisław Morawski
(20 II 1894 Rzeszów – 13 X 1985 Zakopane)
wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego
piętnaste dziecko Stanisława, właściciela małego sklepu mięsnego, i Anieli z Zatorskich, dwukrotnie żonaty: w 1919 poślubił w parafii Nawrócenia św. Piotra w Lublinie, Irenę Morawską, z którą miał dwoje dzieci: córkę Irenę (ur. 1920), zamężną Chmielowską, i syna Wojciecha (ur. 1923), inżyniera, zamieszkałego w Kanadzie, po rozwodzie w 1946 poślubił Norę Margerison.
Żołnierz trzech wojen, dwóch obozów jenieckich i siedmiu stalinowskich więzień.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej, jako poddany austriacki, został w Belgii internowany i po trzech dniach odstawiony do granicy niemieckiej. Dotarł do Krakowa w 2 połowie sierpnia 1914 i wstąpił do oddziałów strzeleckich, walczył w Legionach Polskich. W 1918 przedarł się do Krakowa, na polecenie komendanta Krakowa, podpułkownika Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza, powrócił do Lwowa. Za obronę Lwowa awansował do stopnia majora. W 1919 rozchorował się na tyfus plamisty i leczył w szpitalach na Lubelszczyźnie. W wojnie z bolszewikami walczył nad Wieprzem, wyparł nieprzyjaciela podczas bitwy o przeprawę przez Bug pod Grannem, walczył pod Lidą.
We wrześniu 1939 bronił pod Skawiną dostępu do Krakowa, następnie znalazł się na prawym brzegu Sanu, oddziały jego grupy biły się nad Tanwią, brały udział w walkach w rejonie Biłgoraja i Tomaszowa Lubelskiego, wraz z plutonem żołnierzy pod Narolem uszedł z okrążenia i dotarł do Lwowa.
Po II wojnie światowej osiedlił się na wsi, w Skolwinie pod Szczecinem, gdzie prowadził gospodarstwo rolne. Sprzedał gospodarstwo, kupił dom i osiadł w Zakopanem, gdzie poświęcił się działalności kombatanckiej.