Stara wieś położona w województwie lubelskim, w powiecie łęczyńskim, siedziba gminy.
Położona nad rzeką Świnką, dopływem Wieprza. Znana dawniej z uprawy lnu i wyrobu płótna („cycu”). 

           W latach 1867-1954 wieś była siedzibą gminy Wiszniewice. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa chełmskiego.

           Po raz pierwszy wieś została odnotowana w 1564 roku.

          Przed 1473 rokiem została tu wzniesiona prawosławna cerkiew Podwyższenia Krzyża Pańskiego. W latach 1860-1870 we wsi powstała murowana cerkiew greckokatolicka św. Michała Archanioła, w 1875 roku zamieniona na prawosławną. W 1918 budynek zamieniono na kościół katolicki św. Józefa, od 1921 roku stał się parafialnym kościołem św. Józefa Oblubieńca.

Dzwonnica (1867).

           We wsi znajduje się również zabytkowy cmentarz prawosławny, na którym w 2008 wzniesiono pamiątkowy krzyż.

          16 sierpnia 1920 roku żołnierze polscy z 4 Brygady jazdy pułkownika Adama Nieniewskiego, w tym 7 Pułk Ułanów Lubelskich pod dowództwem majora Zygmunta Piaseckiego, rozbili oddział bolszewicki – tzw. grupę bojową Dolota z 58 Sowieckiej Dywizji Strzelców.

           W XIX wieku powstał w Cycowie cmentarz żydowski – kirkut społeczności żydowskiej niegdyś tu zamieszkującej. Ma powierzchnię 0,56 ha. Znajdował się na północny wschód od miejscowości. Został zniszczony podczas II wojny światowej. Obecnie na nieogrodzonym terenie brak jest zachowanych macew.