Historia

           Kościół i klasztor (budowa ruszyła w 1738) ufundowali Andrzej Wolski, późniejszy podsędek chełmski, i jego żona, Marianna z Radzimińskich. Drugim fundatorem był Wacław Rzewuski, właściciel Sielca, starosta chełmski i wojewoda podolski. Zespół ulokowano poza granicami ówczesnego miasta, na południowy zachód od kościoła parafialnego. Po kasacie klasztoru w 1864 kościół został ograbiony przez wojska carskie i zamieniony na cerkiew prawosławną pod wezwaniem św. Barbary. Sam budynek klasztoru w XIX/XX wieku został rozbudowany i przekształcony na szkołę dla panien prawosławnych, tzw. Instytut Maryjski.

W latach 1915 - 1916 świątynia była ponownie kościołem rzymskokatolickim, następnie przejściowo zborem ewangelickim, a od 1920 znów w rękach katolików. W latach 1936-1939 ponownie rezydowali tu reformaci. Po wybuchu II wojny światowej zakonnicy zostali aresztowani przez Niemców, a kościół anektowany na zbór ewangelicki. Reformaci powrócili w 1944. W latach 1918-1939 budynki klasztorne w większości były zajęte przez seminarium nauczycielskie. Po wojnie natomiast kolejno przez liceum pedagogiczne, szkołę zawodową, a obecnie mieści się tu Zespół Szkół Gastronomicznych i Hotelarskich oraz szkoła podstawowa nr 10.

Zespół budowli poreformackich składa się z kościoła (zwróconego prezbiterium na południe), który tworzy czworobok z przylegającym do niego od zachodu klasztorem.

Skrzydła zachodnie i północne klasztoru zostały dobudowane w końcu XIX wieku i na początku XX wieku. W 1980 oddano do użytku nowy budynek klasztoru, przylegający do zakrystii od wschodu. Budynki są murowane z cegły, otynkowane.