Pierwszy rzymskokatolicki, drewniany kościół wybudowano w Komarówce prawdopodobnie w tym samym czasie, co cerkiew unicką (po 1679).
Parafię erygowano w 1710 roku. Kolejny kościół (św. Wawrzyńca Męczennika) wystawił w 1834 Ignacy Szumowski, dziedzic dóbr Komarówka i Komarowo Stare. Starego kościoła nie rozebrano. W 1847 oba spłonęły w pożarze. Następny kościół, już murowany, w 1855 ufundowała Cecylia Paulina Wysiekierska, dziedziczka dóbr Komarówka i Przegaliny Wielkie, wespół z parafianami. W okresie prześladowania okolicznych unitów przez carat kościół w Komarówce był dla nich ostoją. Na początku XX wieku został wyremontowany, ale gdy w 1905 wyszedł carski ukaz tolerancyjny, narodził się pomysł budowy większej świątyni.
Obecny kościół parafialny, murowany, wybudowano w latach 1908 - 1912 według projektu inż. Jana Olearskiego z Radzynia Podlaskiego i ze składek parafian (stary został zamieniony na szkołę i pełnił tę funkcję aż do rozbiórki w latach 80-tych). Kiedy podczas I wojny światowej saperzy rosyjscy wysadzili w powietrze wieżę, kościół uległ poważnym zniszczeniom. Do jego odbudowy przystąpiono w 1921 roku. Trwała ona aż do 1925, postawiono też wtedy murowane ogrodzenie, plebanię, dom służby kościelnej i wikarówkę.
Kościół w Komarówce jest nieorientowany, fasadą skierowany na południe. Zbudowany z czerwonej cegły, w stylu neogotyckim, i posadowiony na granitowym cokole, na zewnątrz otynkowany jedynie w polach dekoracyjnych blend i fryzów. Jest trójnawową bazyliką na rzucie krzyża łacińskiego. Nawy są czteroprzęsłowe, główna dwukrotnie szersza od bocznych. Nawę główną poprzedza jednoprzęsłowy masyw frontowy, który w przyziemiu mieści kruchtę główną, a nad nią lożę chóru muzycznego. Z południowo-wschodniego narożnika korpusu wyrasta wieża, optycznie dominująca nad całością (jest ponad dwukrotnie wyższa od korpusu). Prezbiterium ma szerokość nawy głównej i trójboczne zamknięcie. Do jego boków przystawione są prostokątne budynki zakrystii (od zachodu) i kaplicy (od wschodu). Ściany na zewnątrz są wzmocnione jedno- i dwuuskokowymi skarpami (ściany nawy głównej - bez uskoków). Niektóre skarpy są dekorowane wydłużonymi, ostrołukowymi blendami i przedłużone sterczynami w formie ślepych wieżyczek.
Wieża jest kwadratowa, czterokondygnacyjna, w połowie wysokości zmniejsza uskokowo swój obwód. Nakryta jest smukłą, ośmiopołaciową iglicą. Dachy nad nawą główną, transeptem i prezbiterium są dwuspadowe, nad nawami bocznymi pulpitowe. Nawy boczne poprzedzone są kruchtami, jedna mieści się w przyziemiu wieży, druga w przestrzeni pierwszego przęsła nawy. Ta ostatnia jest dwukondygnacyjna i osłonięta smukłą, ośmiopołaciową iglicą.
Fasada jest prostokątna, dwukondygnacyjna, zwieńczona trójkątnym szczytem, po bokach flankowana smukłymi, dwuuskokowymi skarpami. W przyziemiu, na osi fasady, znajduje się wejście główne w bogato opracowanym domku portalowym. Jest on lekko zryzalitowany, prostokątnie wydłużony, ujęty po bokach uskokowymi skarpami, które przechodzą w sterczyny w formie ślepych wieżyczek. Od góry zamknięty trójkątną wimpergą, z okrągłą blendą pośrodku i dekoracyjną pinaklą w wierzchołku. Otwór wejściowy (a także te prowadzące do krucht bocznych) jest prostokątny, osadzony w głębokim, ostrołukowym portalu, ma bogato profilowane krawędzie. W tympanonie portalu znajduje się relief ze sztucznego kamienia, przedstawiający Chrystusa czyniącego cuda. W drugiej kondygnacji, pośrodku fasady jest duże rozetowe okno, poniżej dwa niewielkie okna zamknięte łukiem odcinkowym. Boki kondygnacji ujęte są w dwie wąskie i wydłużone płyciny o ostrołukowych zamknięciach. Płaszczyzna szczytu rozczłonkowana jest rzędem ostrołukowych blend. Ponadto dekorację fasady stanowi kształtowany w cegłach konsolkowy gzyms międzykondygnacyjny, położony nad nim ozdobny fryz (na wzór tralkowej balustrady) oraz mocno wypukły, profilowany i konsolkowy, gzyms koronujący.
Dwa pozostałe wejścia do kościoła są zamknięte łukiem odcinkowym i pozbawione portali. Pozostałe otwory okienne są prostokątnie wydłużone i zamknięte łukiem ostrym. Największe okna mają ceglane podziały i ceglane maswerki. Dekorację pozostałych elewacji kościoła stanowią konsolkowe i profilowane gzymsy koronujące, ząbkowe opaski okienne (w oknach prezbiterium), arkadkowe fryzy z ostrołuków (w ścianach kruchty zachodniej nawy bocznej) oraz liczne sterczyny w formie ślepych wieżyczek.
Wewnątrz kruchta główna połączona jest z nawą szeroką, prostokątną arkadą zwieńczoną łukiem Tudora. Położona nad kruchtą loża chóru muzycznego - arkadą ostrołukową. Ma ona murowaną, pełną balustradkę z dekoracją ze ślepych maswerków. Nawę główną oddzielają od bocznych ostrołukowe arkady wsparte na szerokich, prostopadłościennych filarach. Poniżej okien nawy głównej przebiega kształtowany w tynku fryz z czworoliści i profilowany gzyms. Dodatkowa dekoracja tych ścian to odcinki profilowanego gzymsu podokiennego i kształtowane z cegieł kontury ostrołukowych triforiów.
Prezbiterium jest wydłużone, trójprzęsłowe (o tej samej wysokości i szerokości, co nawa główna), zaakcentowane niewielkim wyniesieniem poziomu posadzki. Umieszczona nad zakrystią loża połączona jest z prezbiterium prześwitem w kształcie ostrołukowego quadroforium. Ściany prezbiterium ozdobione są gzymsami podokiennym, ostrołukowymi pseudotriforiami i fryzem z czworoliści.
Sklepienia w kościele są krzyżowo-żebrowe, jedynie w środkowym przęśle transeptu gwiaździste, a w kruchcie głównej krzyżowe. Przęsła sklepień porozdzielane są pasami ostrołukowych gurtów. Żebra sklepień są cienkie i profilowane, w nawie głównej spływają na przyścienne, wiązkowe kolumienki o roślinnych kapitelach. W pozostałych częściach kościoła - na dekoracyjne wsporniki.
Wyposażenie kościoła częściowo dostosowane jest do jego architektury. Ołtarze, stalle w prezbiterium, ambona, konfesjonały, obudowa organów, baptysterium, stolarka w zakrystii prezentują również styl neogotycki. Większość stolarki artystycznej wykonał Franciszek Maksymiuk.
Źródła:
1. Józef Geresz, Z dziejów parafii Komarówka Podlaska, 2009
2. Jerzy Żywicki, Architektura neogotycka na Lubelszczyźnie, Lublin 1998
