W 1576 erygowano tu drewnianą cerkiew prawosławną (potem stała się ona unicką).

          Kolejna została wzniesiona przez Pawła Kazimierza Michałowskiego, właściciela Bukowic, w 1684 roku. Fundatorem następnej (wybudowanej przed 1751) był Karol Odrowąż Sedlnicki, podskarbi wielki koronny.

          Unicka parafia Bukowice została zlikwidowana w 1859 roku. Po wybudowaniu murowanej cerkwi w Nosowie (1862) przyłączono tam bukowiczan. W 1875, w związku z kasatą unii, kościół (już w stanie ruiny) zamieniono na prawosławną kaplicę cmentarną św. Ducha.

          Nową kaplicę (czyli obecny kościół rzymskokatolicki) wybudowano w 1896 roku. Choć według Janusza Maraśkiewicza była to znaczna przebudowa tej XVIII-wiecznej. Jako prawosławna służyła ona do wybuchu I wojny światowej. Od 1915 funkcjonuje jako kościół filialny parafii w Leśnej Podlaskiej. Odnawiana była około 1921, potem w końcu lat 80-tych, a w 1995 przeszła gruntowny remont.

          Jest to budynek orientowany, drewniany na podmurówce kamienno-ceglanej, o konstrukcji zrębowej, oszalowany (sosnowe deski na zewnątrz pomalowano olejną farbą na brązowo). Z więźbą dachową o konstrukcji wieszarowej. W rzucie trójdzielny – składa się z prostokątnej nawy, węższego i niższego od niej, prosto zamkniętego prezbiterium oraz kwadratowego babińca (kruchty) z obejściem. Notabene obejście to wg Maraśkiewicza powstało podczas przebudowy babińca i dobudowy wieży w końcu XIX wieku. Nad babińcem wznosi się węższa od niego, czworokątna i przysadzista wieża o konstrukcji słupowo-ramowej, usztywnionej krzyżakami. Wieża nakryta jest ostrosłupowym, namiotowym dachem zwieńczonym niewielką, cebulastą kopułką z metalowym krzyżem. Tuż pod krawędzią dachu znajdują się duże, prostokątne okna przesłonięte drewnianymi żaluzjami. Dach nad nawą jest dwuspadowy a nad prezbiterium trójpołaciowy. Wszystkie dachy są kryte blachą. Duże, prostokątne okna w nawie i babińcu składają się z kilkunastu małych szybek. Niektóre z nich są kolorowe - prawdopodobnie to pozostałość po prawosławiu. Okna ujęte są w ozdobne, faliste, wycinane z deski obramienia. Wokół szczytu wieży (pod dachem) oraz wokół babińca biegnie ozdobny, drewniany gzyms.

          Strop w nawie jest płaski, z deskowym sufitem pomalowanym na niebiesko. Oszalowane deskami ściany kaplicy pomalowano na beżowo, w dole jest imitacja brązowej boazerii. Podłogi są drewniane, w prezbiterium nieco podwyższona. Nawa otwiera się na prezbiterium szerokim łukiem odcinkowym. Nie ma chóru muzycznego.

          Neobarokowy (około 1920 - 1930) ołtarz główny z malowanego drewna ujęty jest parą kanelowanych (pionowo żłobionych) pilastrów korynckich. Znajduje się w nim XX-wieczna kopia obrazu Matki Boskiej Leśniańskiej (w XVII wieku oryginał był przez kilka lat przechowywany w Bukowicach). Ma on barokową, zapewne XVIII-wieczną ramę. W zwieńczeniu pocerkiewny (z końca XIX wieku) obraz Boga Ojca. Ołtarze boczne w typie barokowym pochodzą z przełomu XIX/XX wieku. Prawdopodobnie do ich skonstruowania użyto fragmentów ikonostasu. Są w nich owalne, malowane na desce obrazy Pokłonu Pasterzy i Chrztu Chrystusa. Na bocznych ścianach świątyni wiszą duże, olejne obrazy przedstawiające św. Barbarę i św. Jerzego walczącego ze smokiem (2 połowa XIX wieku, autorstwo nieustalone). W ich barokowych ramach powtarzają się elementy zdobnicze zastosowane w ołtarzu głównym.

          Granitowy głaz znajdujący się obok kościoła (pokutna „kamienna baba" z wyrytą czaszką i trzema krzyżami), pochodzący prawdopodobnie z XVIII - XIX wieku to pozostałość po kamiennym parkanie.

Źródła:

1. Katalog zabytków sztuki w Polsce, T. VIII, z. 2 - powiat Biała Podlaska, Warszawa 2006

2. Janusz Maraśkiewicz, Aneta Semeniuk, Drewniane budownictwo sakralne. Powiat Biała Podlaska, Lublin 2001