Dzisiejsza data:

Zaraz po ukazie tolerancyjnym z 1905 zrodziła się myśl budowy w Konstantynowie katolickiej świątyni. Pozwolenie na to uzyskano bez przeszkód.

          Projekt okazałego, trójnawowego kościoła z wysoką wieżą sporządził Józef Pius Dziekoński. Mógł on powstać dzięki ofiarności hrabiego Stanisława Plater-Zyberka (właściciela dóbr Konstantynów), przyszłych parafian i zabiegom ks. Jerzego Olędzkiego. Wyświęcono go w 1909 roku. Prawie do II wojny światowej trwało wyposażanie świątyni w ołtarze, konfesjonały, ławy i wszelki niezbędny sprzęt. Część z nich wykonał Franciszek Maksymiuk z Komarówki. Na 25-lecie śmierci fundatora, w 1936, zawisła w kościele upamiętniająca go, marmurowa tablica (został pochowany w krypcie pod prezbiterium).

          Neogotycki kościół usytuowany jest naprzeciwko pałacu w Konstantynowie. Fasadą zwrócony na południe. Murowany z czerwonej cegły (posadowiony na niewysokim granitowym cokole), na zewnątrz otynkowane są tylko pola dekoracyjnych blend.

          Jego bryłę tworzą: trójnawowy, halowy korpus z wysoką wieżą frontową i prostokątne w rzucie prezbiterium zamknięte pięcioboczną absydą, z zakrystią, lożą i skarbczykiem po bokach. Narożniki pomiędzy bokami wieży a ścianą frontową korpusu wypełniają niewielkie, kwadratowe w rzucie budynki, mieszczące kruchty boczne.

          Wieża usytuowana na osi fasady jest wysoka i masywna, dominuje w planie budowli. Czterokondygnacyjna, w dolnych partiach kwadratowa, w najwyższej ośmioboczna. Nakryta namiotowym, ośmiopołaciowym hełmem o lekko wklęsłej powierzchni. W przyziemiu jej wnętrze mieści kruchtę główną, wyżej lożę chóru muzycznego a nad nimi dzwonnicę.

          Korpus ma rzut wydłużonego prostokąta (pięcioprzęsłowe nawy). Nawa główna jest dwukrotnie szersza od bocznych, oddzielona od nich ostrołukowymi arkadami i ośmiobocznymi filarami. Główna kruchta, o szerokości nawy głównej, połączona jest z nią szeroką, ostrołukową arkadą. Tak samo otwarta jest na nawę główną loża chóru muzycznego. Betonowy balkon chóru nadwieszony nad nawą ma drewnianą, tralkową balustradę.

          Prezbiterium ma wysokość i szerokość nawy głównej, nieco podniesioną posadzkę. Oddzielone jest lekkim przewężeniem ostrołukowej arkady tęczowej i drewnianą balustradką. Jest ona udekorowana motywem prostokątnych prześwitów zwieńczonych trójlistnymi ostrołukami. W prezbiterium, na wejściem do skarbczyka ściana przepruta jest ostrołukową arkadą, za którą umieszczono lożę dla fundatora kościoła i jego rodziny.

          Sklepienie w kościele jest zróżnicowane: kolebkowo-ostrołukowe z lunetami w nawie głównej, w nawach bocznych krzyżowe, w prezbiterium krzyżowo-żebrowe a w absydzie gwiaździste. Wszystkie otwory okienne (w większości są one podwojone) i prześwity dzwonne mają ostrołukowe wykroje. Okna korpusu, prezbiterium i absydy są duże, dekorowane ceglaną, maswerkową ramą i witrażami o dywanowych wzorach (niektóre równe wiekiem kościołowi). Wejście główne do kościoła ma ostrołukowy wykrój i taki sam portal o bogato profilowanych obrzeżach, udekorowany trójkątna wimpergą. Pozostałe otwory wejściowe są prostokątne.

          Zewnętrzne elewacje budowli opięte są uskokowymi skarpami (w narożach wieży bardzo wysokimi). Udekorowane otynkowanymi na biało ostrołukowymi blendami„najgęściej” występują one w szczytach korpusu, trzeciej kondygnacji wieży, w górnej części elewacji prezbiterium tworzą szeroki fryz. Kościół opasują też ząbkowo-kroksztynowe gzymsy. Wieżyczka sygnaturki, umieszczona na środku dachu korpusu nawowego, jest czworoboczna, przepruta ostrołukowymi arkadami.

          Wewnętrzne wyposażenie kościoła jest dopasowane do jego stylu, pochodzi z tego samego okresu (nieliczne „starocie” to m.in. barokowy krucyfiks i XVIII-wieczny ornat). „Gotycki” charakter mają wykonane z drewna i snycersko dekorowane ołtarze (główny i dwa boczne), konfesjonały, ambona, chrzcielnica, klęczniki, stacje Męki Pańskiej. Większość została ufundowana, jednocześnie z kościołem, przez Stanisława Plater-Zyberka i jego żonę, Elżbietę z Tyszkiewiczów.

 źródła:

Jerzy Żywicki, Architektura neogotycka na Lubelszczyźnie, Lublin 1998

Grafika losowa