Kościół położony w centrum wsi, zwrócony frontem do szosy Lublin – Lubartów został wybudowany w latach 1907 - 1909.

Ufundował go, jak również plebanię i budynki gospodarcze Ignacy Budny (ur. w 1833), ówczesny właściciel dóbr Niemce oraz Jastkowa. Taką deklarację złożył już w 1904 roku, ofiarował też cegłę z własnej cegielni na wzniesienie murów świątyni.

Mimo ukazu tolerancyjnego z 1905 pozwolenie na wybudowanie kościoła na surowym korzeniu (czyli w miejscu gdzie go wcześniej nie było) uzależnione było od czynników demograficznych. Tu uzyskano je bez kłopotów, bo zastosowano wybieg, że będzie to prywatna kaplica.

Projekt sporządził Jan Brzosko – architekt powiatu janowskiego. Przy budowie pomagali chłopi z Niemiec, ofiarowali też oni drewno na ten cel. Uroczyste poświęcenie kamienia węgielnego w czerwcu 1907 było celebrowane przez biskupa lubelskiego, poświęcenia gotowego kościoła dokonano w październiku 1909 roku. Parafię erygowano w marcu 1914 roku. Gdy w lutym 1917 zmarł Ignacy Budny, pochowano go w krypcie pod kościołem a obok ołtarza głównego zawisła granitowa tablica epitafijna.

Kościół został wymurowany z czerwonej cegły, w stylu neogotyckim. Jest orientowany, na rzucie krzyża łacińskiego, jednonawowy z transeptem. W bryle budowli dominuje wysoka, czterokondygnacyjna wieża frontowa z kruchtą w przyziemiu. Jest ona zakończona smukłym, czteropołaciowym dachem namiotowym i w całości dwukrotnie wyższa od korpusu kościoła. Do boków wieży przylegają symetrycznie dwa aneksy – jeden z klatką schodową prowadzącą na chór i wieżę, drugi pełni role kruchty bocznej.

Wszystkie okna, prześwity dzwonne i otwory wejściowe mają „gotycki”, ostrołukowy kształt. W ramach okiennych nawy i prezbiterium zastosowano maswerk. Główne wejście do kościoła umieszczone we froncie wieży otoczone jest ostrołukowym, jasno otynkowanym portalem zwieńczonym wimpergą (dekoracyjny trójkąt). Skarpy ozdobione są – również jasno otynkowaną – blendą. Motyw blendy w postaci fryzu zastosowano też do udekorowania elewacji prezbiterium, szczytów transeptu i boków wieży. Elewację korpusu nawy ozdabia profilowany gzyms koronujący z cegły oraz fryz z czworoliści.

Sklepienie wewnątrz kościoła jest krzyżowo-żebrowe (w nawie, prezbiterium i bocznych przęsłach transeptu), gwiaździste i krzyżowe. Ściany otynkowano na jednolity kolor.

Ignacy Budny w 1909 ufundował dębowy ołtarz główny, prawdopodobnie też organy. Ołtarze boczne ufundowali parafianie. W 1925, również za pieniądze ze składek wiernych, zakupiono stacje drogi krzyżowej i chrzcielnicę. Witraże są tylko w oknach prezbiterium, pozostałe okna oszklono zwykłymi szybami.

 Źródło:

Jerzy Żywicki, Architektura neogotycka na Lubelszczyźnie, Lublin 1998