Kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Królowej Polski w Świdnikach

Pierwsza wzmianka o cerkwi w Świdnikach pochodzi z 1531, w 1759 była tu drewniana cerkiew unicka św. Mikołaja biskupa.

            Murowaną (dzisiejszy kościół), z fundacji Stanisława Batowskiego, wzniesiono w 1818. Około 1875 zamieniono ją na prawosławną. Była ona restaurowana w 1900, wówczas zapewne dobudowano część frontową z wieżą. Po I wojnie światowej świątynia przeszła do kościoła rzymskokatolickiego, stanowiła kościół filialny parafii w Grabowcu. Była odnawiana po 1945 i w 2000. Samodzielną parafię w Świdnikach erygowano w 1978.

Kościół jest orientowany, murowany z cegły i otynkowany, klasycystyczny. W rzucie dwudzielny. Nawa jest prostokątna, dwuprzęsłowa, prezbiterium węższe, jednoprzęsłowe, zamknięte ścianą prostą. Przy prezbiterium od północy znajduje się czworoboczna zakrystia, być może późniejsza. Przy nawie od zachodu wznosi się wieża z dwiema lokalnościami po bokach, kryjąca pierwotną fasadę.

Na zewnątrz elewacje rozczłonkowane są pilastrami, pomiędzy którymi znajdują się płytkie, arkadowe wnęki zamknięte łukiem spłaszczonym. W nich umieszczono prostokątne okna ujęte w gładkie opaski o łuku spłaszczonym. We wschodniej ścianie prezbiterium jest mały oculus a w dole dwie wnęki zamknięte łukiem odcinkowym. W górnej kondygnacji wieży otwory zamknięte półkoliście.

Fasada ma boniowane naroża, pierwotnie rozczłonkowana była pilastrami (częściowo widocznymi) i zakończona zapewne trójkątnym szczytem. Frontowa elewacja wieży także ujęta jest w pilastry. Dachy nad korpusem są dwuspadowe, nad prezbiterium niższy. Nad nawą wznosi się wieżyczką na sygnaturkę z cebulastą kopułką. Nad zakrystią dach pulpitowy. Wieża nakryta jest daszkiem dwuspadowym, na którym osadzono ostrosłupowy hełm zakończony cebulastą kopułką. Wszystkie dachy kryte blachą.

Wewnątrz kościół nakryty jest sklepieniem kolebkowo-krzyżowym, w nawie na podwójnych gurtach. Nawa ma podziały analogiczne do elewacji zewnętrznych. Znajdują się tu dwa fragmenty polichromii ze scenami Widzenia św. Teresy i Wskrzeszenia Piotrowina, pochodzące zapewne z okresu budowy cerkwi.

Ołtarz główny ma cechy klasycystyczne, pochodzi także zapewne z okresu budowy cerkwi. W jego zwieńczeniu znajdują się rokokowe rzeźby dwóch aniołów (2. połowa XVIII wieku). Na wyposażeniu są paramenty liturgiczne z 1. połowy XIX wieku: krzyż ołtarzowy, gładki kielich, ornat z tkaniny.

Na dawnym przycerkiewnym cmentarzu znajduje się pomnik nagrobny Stanisława Batowskiego (zm. 1823) i Katarzyny z Jankowskich Batowskiej (zm. 1825), z herbami Jastrzębiec i niezidentyfikowanym. Został on wykonany przez J. Sastowskiego w Warszawie.

źródła:

1. Katalog zabytków sztuki w Polsce, T. VIII – woj. lubelskie, z. 6 – powiat hrubieszowski, Warszawa 1964

2. E. Niedźwiedź, J. Niedźwiedź, J. Siudak, Dzieje miejscowości gminy Miączyn – powiat zamojski, Miączyn – Zamość 2005