We wsi znajduje się murowany dwór (pałacyk) wzniesiony około 1860 dla Kuczyńskich (Koroszczyn był ich własnością od 1836 do 1944).

            W 1860 Henryk Marconi zamieścił jego projekt na łamach ,,Dziennika Politechnicznego”. Miało to być coś pośredniego między dworem a pałacem w stylu włoskiego odrodzenia, idealna siedziba ziemiańska o nieregularnym planie i bryle. Ten ,,dom obywatelski” jest pierwszym obiektem na terenie północno-wschodniej Lubelszczyzny, w którym świadomie zrezygnowano z klasycyzmu na rzecz włoskiego neorenesansu. Wzór ten cieszył się dużą popularnością wśród ziemiaństwa w 2 połowie XIX wieku (przykłady: dwór w Nosowie czy dwór w Milanowie również zaprojektowane przez Marconiego).

            Po 1870 wzniesiono oficynę, między 1912 a 1934 nieznacznie przekształcono elewacje, usunięto dekorację rzeźbiarską oraz nisze z rzeźbami w elewacji frontowej. W czasie II wojny światowej wnętrza zostały częściowo przekształcone, zlikwidowano też taras przy salonie w elewacji ogrodowej. W 1944 po wkroczeniu Armii Czerwonej dwór został przejęty przez państwo, zdewastowany. Od 1945 był siedzibą dyrekcji PGR-u w Koroszczynie. Remontowano go (nieudolnie) w latach 1973 - 1974. W 1997 odkupiła go córka ostatniego przedwojennego właściciela Leona Kuczyńskiego, został odrestaurowany.

            Jest to budowla neorenesansowa, w typie nieregularnej włoskiej willi. Frontem zwrócona na południe, murowana z cegły i otynkowana. Na rzucie zbliżonym do litery H. Składa się z parterowego, pięcioosiowego korpusu z piętrową, dwuosiową częścią wschodnią i z poprzecznego, także piętrowego, nieco wyższego, trójosiowego skrzydła zachodniego. W skrzydle tym od frontu jest parterowy, półkolisty ryzalit. W elewacji ogrodowej boczne skrzydła zaznaczone są ryzalitami - wschodnie dwuosiowym, zachodnie trójosiowym. W elewacji wschodniej znajduje się ganek otwarty półkolistymi arkadami wspartymi na filarach. Okna są prostokątne, w skrzydle zachodnim w opaskach z tynku. Te w półkolistym ryzalicie również zamknięte są półkoliście. Nad nim, na piętrze jest potrójne okno o układzie serliany (weneckie) - środkowy otwór zamknięty półkoliście, po bokach dwa mniejsze, prostokątne. Po obu stronach tego okna są płaskorzeźby uskrzydlonych fam z puttami, klasycystyczne, wykonane w narzucie. Dachy są dwuspadowe (nad częścią wschodnią wielospadowy), mają wysunięte okapy wsparte na drewnianych kroksztynach. W korpusie od frontu jest filarowa loggia i w czwartej osi wejście osłonięte głęboką, arkadową wnęką.

            Układ wnętrz jest nieregularny, w korpusie dwutraktowy. W pomieszczeniach na parterze są kasetonowe stropy. W skrzydle zachodnim, na parterze, znajduje się wielki salon z półkolistym zamknięciem od południa (zaznaczonym na zewnątrz ryzalitem). Pierwotnie była tu oranżeria, wydzielona parami toskańskich kolumn i przyściennych filarów.

            Wokół dworu znajduje się park z 2 połowy XIX wieku, o charakterze krajobrazowym, z okazami starych lip, świerków, akacji. Od frontu jest podjazd z małym gazonem. Zachowały się budynki gospodarcze: murowana rządcówka z 2 połowy XIX wieku oraz dawna murowana lodownia. Na terenie zespołu dworskiego jest też rodowy cmentarz dawnych właścicieli Koroszczyna.

Źródła:

1.Katalog zabytków sztuki w Polsce, T. VIII, z. 2 - powiat Biała Podlaska, Warszawa 2006

2. Antoni Jodłowski, Dzieje obiektów zabytkowych z wybranych miejscowości północno-wschodniej części woj. lubelskiego, Biała Podlaska 2000