Wzniesiona w 1658 (najstarsza cerkiew na Lubelszczyźnie) jako parafialna cerkiew greckokatolicka.
Odnowiona i ozdobiona w XVIII wieku, w 1850 prawdopodobnie rozbudowana. Po 1947 w związku z wysiedleniem wsi opuszczona i przejęta przez kościół rzymskokatolicki (była kościołem filialnym parafii w pobliskim Machnówku), stopniowo popadała w ruinę. W 1990 rozpoczęto jej konserwację. Została rozebrana, wymieniono zniszczone elementy konstrukcyjne ścian i kopuł i zakonserwowano pozostałe, odtworzono stolarkę okienną i drzwiową wraz z elementami ozdobnymi. W 1994 zaczęto ponownie ją stawiać. Posadowiono ją na dębowych palach (peckach), ściany i kopułę pokryto gontem, zrekonstruowano rysie. W 2002 cerkiew została przekazana parafii greckokatolickiej Narodzenia NMP w Lublinie. Rekonsekracja odbyła się w 2004 roku.
Jest ona drewniana o konstrukcji zrębowej (inaczej wieńcowej), zwęgłowana na nakładkę z krytym czopem, na zewnątrz i wewnątrz wzmocniona lisicami. Na podmurówce z polnych kamieni. Orientowana, należy do typu cerkwi jednokopułowych. Ma trójdzielny plan, składa się z kwadratowych: nawy, babińca i prezbiterium. Nawa jest szersza i dłuższa, prezbiterium (zamknięte trójbocznie) i babiniec tej samej szerokości. Po 1959 rozebrano dobudówki pochodzące zapewne z 1850 – dwie czworoboczne zakrystie przy prezbiterium i czworoboczny przedsionek przy babińcu (od zachodu).
Zręby babińca i prezbiterium są równej wysokości. Nawa podwyższona jest o jedną kondygnację (zrąb nawy sięga ponad dachy babińca i prezbiterium) i dopiero na niej wspiera się oktogonalny tambur na pendentywach, podtrzymujący ośmiopolową kopułę, zwieńczoną latarnią. Pierwotnie tambur był czworoboczny, zrębowy, kopuła zapewne namiotowa. Przeróbki dokonano prawdopodobnie w 1850 roku.
Wewnątrz nawa otwarta jest półkolistymi arkadami, większą na prezbiterium i mniejszą na babiniec. W prezbiterium i nawie są pozorne sklepienia kolebkowe, w babińcu (oraz niegdyś w przedsionku i zakrystiach) belkowy strop. W nawie nadwieszony jest chór muzyczny z prostym parapetem oraz ozdobnie profilowanymi i zdobionymi ząbkowaniem belkami parapetowymi. Zachowały się częściowo malowidła z XVII -XVIII wieku. Na południowej ścianie nawy wyryty jest cyrylicą napis z datą 1780.
Okna w nawie i babińcu są prostokątne, zamknięte łukiem dwuspadowym, na zewnątrz ujęte w ozdobnie żłobkowane obramowania. W prezbiterium i tamburze koliste, ale w kwadratowych obramieniach. Dach nad prezbiterium jest pięciopołaciowy, nad babińcem trójspadowy. W połowie wysokości ścian kościół obiega dookoła wydatne zadaszenie wsparte na wystających belkach zrębu (rysiach). Kondygnacje nawy także oddzielone są zadaszeniem.
Wyposażenie cerkwi po 1947 częściowo zostało rozkradzione, częściowo przeniesiono je do cerkwi parafialnej w Lublinie, Muzeum Wsi Lubelskiej, Muzeum Okręgowego w Lublinie oraz do kościoła w Machnówku. W Machnówku odnaleziona została XVII-wieczna ikona Matki Boskiej Korczmińskiej. Przeniesiono ją do cerkwi parafialnej w Lublinie, a do cerkwi w Korczminie – po zakończeniu restauracji – jej kopię.
Dzwonnica, wzniesiona obok kościoła być może w połowie XIX wieku, została rozebrana w 1974 roku. Była ona drewniana, o konstrukcji słupowo-ramowej, na podwalinie z polnych kamieni. Kwadratowa, dwukondygnacyjna, z górną kondygnacją węższą i znacznie niższą, otwartą z każdej strony czterema arkadkami. Pomiędzy kondygnacjami było szerokie zadaszenie, dach namiotowy.
Niedaleko cerkwi znajduje się cmentarz z dziewiętnastowiecznymi nagrobkami bruśnieńskimi (ze słynnego ośrodka kamieniarskiego w Bruśnie).
Źródła:
Jan Górak, Dawne cerkwie drewniane w województwie zamojskim, Zamość 1984
Katalog zabytków sztuki w Polsce, T. VIII, z. 17 – Tomaszów Lubelski i okolice, Warszawa 1982